Ο ήλιος, φως ουρανού, γης, ελληνικής ψυχής. Το φως παίζει με το σκοτάδι πάνω στον τοίχο του ασβεστωμένου σπιτιού. Αυτού που έμεινε όρθιο και γενναίο μέσα στα χρόνια. Το κλαδί της ελιάς ρίχνει τη σκιά του πάνω στον τοίχο. Λεπτό και δυνατό, αιώνιο, μας μιλάει με τη σιωπηλή του παρουσία για ό,τι μας στηρίζει: την παράδοση, τη φύση και τα χέρια που φροντίζουν τους ελαιώνες. Η ανάγλυφη υφή του κουτιού αντανακλά τους λευκούς τοίχους των χωριών, που προστατεύουν τους ανθρώπους που μας δίνουν το λάδι. Το μπουκάλι κουβαλά μέσα του ένα ποίημα—μια πρόσκληση να τιμήσουμε τους παραγωγούς και το έργο τους. Το μπουκάλι προσπαθεί να γίνει κι αυτό αιώνιο όπως η ιστορία που κουβαλά μέσα του. Μένει στο σπίτι να το φυλάει. Άδειο τώρα πια από λάδι, γεμάτο από ζωή.
