Κυκλάδες είναι φως. Τόσο πολύ φως που μοιάζει σαν να σε λούζουν δύο ήλιοι. Ανεβαίνοντας προς τη Βόρεια Πάρο, στη σκιά της Μυκηναϊκής Ακρόπολης, δεσπόζει ένα ξενοδοχείο με το όνομα Parilio,από το όνομα της ψευδαίσθησης που προκαλεί το φως και βλέπει κανείς τον ήλιο διπλό. Η Πάρος με τον διπλό ήλιο. Το ξενοδοχείο που φωτίζεται από τον λαμπρότερο ήλιο της Ελλάδας.
Το φως είναι απλότητα. Το μόνο που δέχεται είναι η σκιά του. Το παιχνίδι φωτός και σκιάς αποτελεί την ιεροτελεστία του σχεδιασμού μας. Αέναη και αιώνια, περικλείει την ιστορία και τον πολιτισμό των Κυκλάδων, το ποικιλόμορφο τοπίο της Πάρου, με τις βουνοκορφές του και τους κρυφούς κολπίσκους, την αρχιτεκτονική των αυστηρών γραμμών και των απόλυτων καμπυλών. Αλλά και κάτι ακόμη. Την κουλτούρα της φιλοξενίας.
Όταν αυτά φωτίζονται από την ιστορία, σμιλεύεται ένα σχήμα: το κυκλαδίτικο ειδώλιο της Χοντρής Κυρίας του Σάλιαγκου. Το σύμβολο της ζωής, της μάννας, της γυναίκας, της αγκαλιάς χωρίς όρους. Η απλότητα του φωτός και της σκιάς το σχεδιάζει με μία μονοκονδυλιά. Είναι ματιά, όγκος, ανθρώπινο δημιούργημα, ελπίδα, καλοσύνη. Είναι συναίσθημα, λογική και ψυχή. Είναι νους, λόγος και πνεύμα. Είναι τριαδική θεότητα και μαζί η τριαδική φύση του ανθρώπου. Είναι σχήμα που χωράει όλο το σύμπαν. Και στην περίπτωση του Παρήλιου αγκαλιάζει το φως. Αγκαλιάζει τον ξένο.
